Οι τρεις μεγάλες πληγές της Ελλάδας

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο τα προβλήματα της οικονομίας διεθνώς αλλά, επί πλέον, τα πολύ μεγαλύτερα δικά της που υπήρχαν πριν από την κρίση - όπως είναι το λανθασμένο οικονομικό της μοντέλο, ο αποψιλωμένος παραγωγικός της ιστός, το θηριώδες δημόσιο χρέος, το ασύλληπτο κόκκινο ιδιωτικό, οι χρεοκοπημένες τράπεζες κλπ. Ουσιαστικά λοιπόν μοιάζει με μία επιχείρηση-ζόμπι που ευρισκόταν πριν από τον COVID-19 σε καθοδική πορεία, ανίκανη να αναπτυχθεί, υπερχρεωμένη και αφερέγγυα - γεγονός που σημαίνει πως θα ανήκε σε αυτές που δεν θα έπρεπε να διασωθούν, αφού θα ήταν σαν να βάζεις νερό σε έναν κουβά γεμάτο τρύπες, έχοντας την ελπίδα πως το νερό δεν θα συμπεριφερθεί φυσιολογικά και θα γεμίσει τον κουβά. Επομένως, χωρίς τη διαγραφή (=πάγωμα στο διηνεκές) ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου και ιδιωτικού της χρέους, την άμεση αλλαγή του οικονομικού της μοντέλου έτσι ώστε να αρχίσει να παράγει ξανά πλούτο, το κλείσιμο των τραπεζών με το άνοιγμα νέων, τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης των βιώσιμων επιχειρήσεων κοκ., η χώρα μας είναι καταδικασμένη να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο - ενώ, εάν προσθέσει κανείς τις δύο άλλες μεγάλες πληγές, τα εθνικά και το μεταναστευτικό, θα κατανοήσει την ακόμη μεγαλύτερη κρισιμότητα της κατάστασης μας. Απαιτούνται λοιπόν σκληρές και επώδυνες αποφάσεις, με στόχο τη θεραπεία και των τριών - όχι τα συνήθη ευχολόγια που υιοθετεί η κυβέρνηση, με μία θεατρινίστικη αισιοδοξία που δεν τεκμηριώνεται από τίποτα.

from The Analyst https://ift.tt/2ZXTONX
via IFTTT