Tuesday 14 July 2020

Οι προδότες

Ποιος είναι ο στόχος της Ελλάδας σήμερα; Όλοι αναρωτιούνται που πάμε; Όλοι λένε ότι θα πρέπει να αποκτήσουμε ένα όραμα (στόχο – κυρίαρχη ιδεολογία). Αν ρωτήσουμε ένα οποιονδήποτε Έλληνα, ποιος πιστεύει ότι είναι ο κυρίαρχος στόχος της Ελλάδας σήμερα, δεν θα ξέρει τι να απαντήσει. Μοιάζουμε με ακυβέρνητο καράβι που το δέρνουν τα κύματα μεσοπέλαγα, έτοιμο να βυθιστεί. Είναι πράγματι έτσι; Όχι δεν είναι έτσι. Στόχος υπάρχει και θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι τους στόχους τους βάζει η ελίτ μια χώρας. Η πολιτικοοικονομική ελίτ. Ποιος λοιπόν είναι ο κυρίαρχος στόχος της σημερινής Ελλάδας, με βάση τον οποίο πορευόμαστε ως κράτος; Δυστυχώς, λυπάμαι γι' αυτό που θα πω. Ο κυρίαρχος στόχος σήμερα που έχει θέσει η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία της χώρας, είναι η πάση θυσία και με κάθε τίμημα επιβίωση της ίδιας και παραμονής της στην πολιτική και κοινωνική ηγεσία της χώρας. Αυτή η σάπια, κρατικοδίαιτη και διεφθαρμένη ελίτ, που αποτελεί στην ουσία την "πέμπτη φάλαγγα" για τα συμφέροντα των τρίτων σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού λαού, έχει θέσει, ως μοναδικό κυρίαρχο στόχο την πάση θυσία και με κάθε τίμημα, παραμονή της στην πολιτική και οικονομική ηγεσία της χώρας.

from The Analyst https://ift.tt/2DHcLNA
via IFTTT

Monday 13 July 2020

Ψηφιακή διακυβέρνηση

Είναι πάντως πολύ καλύτερο να στηρίξει η κυβέρνηση αυτόν τον τομέα, από το να μοιράζει χρήματα στα ΜΜΕ για την προβολή του ανύπαρκτου έργου της - ενώ είναι πιο σωστό να προβάλλονται ελληνικές σειρές από την τηλεόραση και όχι τουρκικές, πόσο μάλλον μη μεταγλωττισμένες, ειδικά μετά τη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τους βάρβαρους Τούρκους και τη μετατροπή της σε ισλαμικό τζαμί. Εμείς έχουμε υποβάλλει ερώτηση για το θέμα της μεταγλώττισης, εάν όχι της απαγόρευσης των τουρκικών ταινιών προπαγάνδας, από κανάλια που ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους, όπως είναι το ΣΚΑΙ, στον αρμόδιο υπουργό - περιμένοντας την απάντηση του.   

from The Analyst https://ift.tt/2WwJjR5
via IFTTT

Sunday 12 July 2020

Η παγίδα της ανταγωνιστικότητας και των επιτοκίων

Ουσιαστικά διεξάγεται ένας άγριος, σιωπηλός οικονομικός πόλεμος μεταξύ των Εθνών της Ευρωζώνης – παραστατικά μέσα σε ένα δωμάτιο, κλεισμένο ερμητικά, από το οποίο είναι σχεδόν αδύνατον να διαφύγει κανείς σώος. Ο πόλεμος αυτός έχει ουσιαστικά ξεκινήσει από την ίδρυση της νομισματικής ένωσης, εκ μέρους της Γερμανίας – η οποία εγκαινίασε την πολιτική του μερκαντιλισμού με την «Ατζέντα 2010» που ψηφίσθηκε το 2000, από την τότε κυβέρνηση συνεργασίας των σοσιαλδημοκρατών με την αριστερά. Η Γερμανία είναι μέχρι στιγμής ο νικητής των μαχών, αφενός μεν με τη βοήθεια της ΕΚΤ, αφετέρου λόγω της χρηματοπιστωτικής κρίσης – η οποία ξέσπασε όταν είχε πλέον λύσει τα προβλήματα της εξαγωγικά, εις βάρος των εταίρων της. Σε καμία περίπτωση λοιπόν επειδή είναι η μεγαλύτερη πληθυσμιακά ή διαθέτει κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες – αλλά λόγω του ότι εφάρμοσε μία ιδιοτελέστατη στρατηγική, αδιαφορώντας πλήρως για τις ζημίες που προκαλούσε και συνεχίζει να προκαλεί στις άλλες χώρες, καθώς επίσης στο κοινό νόμισμα. Ο πόλεμος αυτός, πρώτο μεγάλο θύμα του οποίου είναι η Ελλάδα, δεν έχει φυσικά ακόμη τελειώσει – αντίθετα θα κορυφωθεί στο εγγύς μέλλον, λόγω της κρίσης του COVID-19 που θα γονατίσει τις τρεις επόμενες μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρωζώνης: την Ιταλία που θα έχει σύντομα την κατάληξη της Ελλάδας εάν δεν εγκαταλείψει το ευρώ, την Ισπανία και τη Γαλλία. Έχει δε προηγηθεί η έξοδος της Μ. Βρετανίας που θα ολοκληρωθεί ως διαδικασία στα τέλη του έτους - πιθανότατα χωρίς συμφωνία με την ΕΕ (σκληρή έξοδος). Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά εάν κάποια μεγάλη χώρα όπως η Ιταλία ξεκινήσει τη διαδικασία εξόδου από την Ευρωζώνη, η νομισματική ένωση θα διαλυθεί ανεξέλεγκτα – ας ελπίσουμε ειρηνικά. Αμέσως μετά θα φανούν οι πραγματικοί νικητές και οι ηττημένοι του πολέμου – αν και, κατά τη δική μας άποψη, δεν θα υπάρχουν καθόλου νικητές.

from The Analyst https://ift.tt/2WaCPHn
via IFTTT

Saturday 11 July 2020

Οι τρεις μεγάλες πληγές της Ελλάδας

Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει μόνο τα προβλήματα της οικονομίας διεθνώς αλλά, επί πλέον, τα πολύ μεγαλύτερα δικά της που υπήρχαν πριν από την κρίση - όπως είναι το λανθασμένο οικονομικό της μοντέλο, ο αποψιλωμένος παραγωγικός της ιστός, το θηριώδες δημόσιο χρέος, το ασύλληπτο κόκκινο ιδιωτικό, οι χρεοκοπημένες τράπεζες κλπ. Ουσιαστικά λοιπόν μοιάζει με μία επιχείρηση-ζόμπι που ευρισκόταν πριν από τον COVID-19 σε καθοδική πορεία, ανίκανη να αναπτυχθεί, υπερχρεωμένη και αφερέγγυα - γεγονός που σημαίνει πως θα ανήκε σε αυτές που δεν θα έπρεπε να διασωθούν, αφού θα ήταν σαν να βάζεις νερό σε έναν κουβά γεμάτο τρύπες, έχοντας την ελπίδα πως το νερό δεν θα συμπεριφερθεί φυσιολογικά και θα γεμίσει τον κουβά. Επομένως, χωρίς τη διαγραφή (=πάγωμα στο διηνεκές) ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου και ιδιωτικού της χρέους, την άμεση αλλαγή του οικονομικού της μοντέλου έτσι ώστε να αρχίσει να παράγει ξανά πλούτο, το κλείσιμο των τραπεζών με το άνοιγμα νέων, τις εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης των βιώσιμων επιχειρήσεων κοκ., η χώρα μας είναι καταδικασμένη να βαδίζει από το κακό στο χειρότερο - ενώ, εάν προσθέσει κανείς τις δύο άλλες μεγάλες πληγές, τα εθνικά και το μεταναστευτικό, θα κατανοήσει την ακόμη μεγαλύτερη κρισιμότητα της κατάστασης μας. Απαιτούνται λοιπόν σκληρές και επώδυνες αποφάσεις, με στόχο τη θεραπεία και των τριών - όχι τα συνήθη ευχολόγια που υιοθετεί η κυβέρνηση, με μία θεατρινίστικη αισιοδοξία που δεν τεκμηριώνεται από τίποτα.

from The Analyst https://ift.tt/2ZXTONX
via IFTTT

Friday 10 July 2020

Η αυτοκτονία του γερμανικού νεοφιλελευθερισμού

Τα θηριώδη μέτρα κρατικών ενισχύσεων, λόγω του COVID-19, φαίνονται εκ πρώτης όψεως ως μία απομάκρυνση από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό - κάτι που όμως δεν ισχύει, ενώ μπορεί να το καταλάβει αμέσως κανείς, εάν μελετήσει προσεκτικά τις αιτιολογίες και τα σχόλια που τα συνοδεύουν. Το βασικό τους επιχείρημα είναι πως η κρίση αντιπροσωπεύει μία σοβαρή διαταραχή του οικονομικού συστήματος και μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης - απέναντι στην οποία οφείλει το κράτος να ανταποκριθεί ανάλογα. Αφού όμως ολοκληρωθεί η κρίση, θα πρέπει όλα να επιστρέψουν στο προηγούμενο καθεστώς - στους ίδιους κανόνες του Μάαστριχτ, στα πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% για την Ελλάδα εάν όχι υψηλότερα αφού έχουν δημιουργηθεί ξανά δίδυμα ελλείμματα και πλέον δίδυμα χρέη, παρά την επιδείνωση των διεθνών συνθηκών κοκ. Προφανώς δε, ακόμη και αν δεν απαιτηθούν πρωτογενή πλεονάσματα, η ισοσκέλιση των παραπάνω θα απαιτήσει πολύ αυστηρά μέτρα - οπότε μνημόνια επί μνημονίων, αφού η κατάσταση της χώρας μας το 2020 θα είναι εκτός ελέγχου. Είναι όμως δυνατόν να τα αντέξει η κοινωνία, προερχόμενη από μία βαθιά κρίση άνω των δέκα ετών, κατά τη διάρκεια της οποίας ληστεύθηκαν κυριολεκτικά οι Έλληνες, με ευθύνη των γνωστών εθνοκτόνων; Θα υποκύψουν οι Ιταλοί, μετατρεπόμενοι με τη σειρά τους σε μία εξαθλιωμένη γερμανική αποικία χρέους όπως η Ελλάδα; Δεν θα αντιδράσουν οι Γάλλοι και οι Ισπανοί, προβλέποντας πως θα είναι τα επόμενα θύματα; Μήπως λοιπόν πράγματι ο COVID-19 θα οδηγήσει στο τέλος του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης που τον τρέφει, παράλληλα με τη διάλυση της ΕΕ και της Ευρωζώνης; Φαίνεται ως το πλέον πιθανόν να συμβεί, ότι θα αυτοκτονήσει δηλαδή μόνος του ο γερμανικός νεοφιλελευθερισμός, ειδικά εάν η επιδημία εμφανίσει ένα δεύτερο κύμα - οπότε προδιαγράφεται ένα άκρως ενδιαφέρον μέλλον, ειδικά λόγω της γερμανικής αρτηριοσκληρωτικής αντίληψης που θεωρεί πως η ληστεία της ΕΕ μπορεί να επαναληφθεί όπως μετά το 2009, με τη βοήθεια της νέας κρίσης.

from The Analyst https://ift.tt/2BNG1Sj
via IFTTT

Thursday 9 July 2020

Εν αναμονή του 5ου μνημονίου

Με τα μέχρι στιγμής δεδομένα, η πτώση του ΑΕΠ του 2020 θα κυμανθεί στο 10% - αν και φοβόμαστε πως θα είναι μεγαλύτερη, αφού η μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας είχε ήδη ξεκινήσει το τέταρτο τρίμηνο του 2019, με εξαιρετικά ανησυχητικό τον περιορισμό των ακαθάριστων παγίων επενδύσεων ακόμη μία φορά στο πρώτο τρίμηνο του 2020. Έστω όμως ότι θα περιορισθεί στο 10%, επομένως στα 18 δις €, με αποτέλεσμα το ΑΕΠ μας να μειωθεί στα 170 δις € - ενδεχόμενο που θα σημαίνει πως το δημόσιο χρέος μας ως προς το ΑΕΠ θα υπερβεί κατά πολύ το 200%, το κόκκινο ιδιωτικό επίσης, οι τράπεζες θα βρεθούν ξανά στα όρια της χρεοκοπίας κλπ. Το να προβλέψει λοιπόν κανείς ένα νέο μνημόνιο, το πέμπτο κατά σειρά, δεν απαιτεί μαντικές ικανότητες, ούτε απαισιοδοξία - όπως επίσης δεν απαιτεί οικονομικές γνώσεις το ότι, μετά από 25% πτώση του ΑΕΠ όταν οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ αναπτύχθηκαν πάνω από 10% κατά μέσον όρο τα τελευταία δέκα χρόνια, θα είναι το πλέον οδυνηρό όλων των προηγουμένων. Οι αγορές βέβαια το γνωρίζουν, αλλά αντιδρούν συνήθως πολύ αργότερα - ενώ αρκετά θα εξαρτηθούν από τη στάση της Ιταλίας που, εάν δεν εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, κυριολεκτικά θα αυτοκτονήσει.

from The Analyst https://ift.tt/2AKg05N
via IFTTT

Έσχατες λύσεις χωρίς αντίκρυσμα

Μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ότι οι Κεντρικές τράπεζες είναι οι δανειστές  εσχάτης λύσης όταν οι τράπεζες εποπτείας τους έχουν προβλήματα, τώρα διαπιστώνουμε ότι αποτελούν τους δανειστές εσχάτης λύσης και για τις εταιρείες που αντιμετωπίζουν προβλήματα τα οποία όμως δεν είναι δικής τους υπαιτιότητας.

from The Analyst https://ift.tt/2O5zBjX
via IFTTT